Share:
واژه نئوبانک برای توصیف نگرش‌های نوین به بانکداری روزمره، به کار می‌رود. وقتی از نئوبانک صحبت می‌شود منظور یک بانک است که بتواند تمامی خدمات بانکی و فرابانکی را به صورت کاملا دیجیتالی و بدون حتی یک شعبه، فقط بر روی گوشی موبایل انجام دهد. دستیابی به چنین ساختاری در نظام بانکداری کشور نیاز به عزمی جدی دارد.
هر چند در بانکداری سنتی پیچیدگی روندها و ساختار بزرگ آن ۲ ویژگی بارزی محسوب می‌شوند که در نهایت موجب کندی بیش از حد سرعت خدمات‌رسانی این بانک‌ها می‌شوند. از این رو اقبال به شرکت‌های چابک و جوانی که باهدف بهبود کارایی و استفاده از روش‌های دانش‌بنیان توسعه،تلاش دارند تا خدمات سریع، ارزان، دقیق و در عین حال آسان را به کاربران عرضه کنند،وسوسه کننده است.
در سیستم سنتی بانکداری حدود سه چهارم بودجه بانک‌ها صرف هزینه‌های جاری شعب و کارمندان می‌شود، این در حالی است که در نئوبانک‌ها این هزینه‌ها وجود ندارد و البته به جای آن تمامی نئوبانک‌ها بخش عمده درآمد خود را در اختیار دانشمندان حوزه اطلاعات و توسعه‌دهندگان اپلیکیشن قرار می‌دهند. چرا که آن‌ها باید به صورت مداوم و همیشگی سیستم خود را به‌روز کنند. دو گروه نسل جدید و مشتریانی که تاکنون از نظام بانکی بهره نبرده‌اند، مخاطبان عمده‌ی نئوبانک ها هستند. که شامل نسل جدید، افرادی هستند که با ابزارهای دیجیتالی رشد یافته و عجین شده اند و برای فراهم کردن خواسته های شان در دنیای مجازی به جستجو می پردازند. از آنجایی که این نسل جدید از مشتریان نسبت به نسل های قبل دارای ارزش ها، نیازها و علاقه مندی های متفاوتی هستند، بانک ها ناگزیر هستند تا با استفاده از فناوری ها و ابزارهای نوین دیجیتالی، خواسته های این نسل را درک کرده و نسبت به ارائه خدمات و محصولات مطابق با میل و سلیقه آن ها اقدام کنند.
"بانکداری دیجیتالی را با سرویس های الکترونیکی که توسط بانک ارائه می شود نباید اشتباه گرفت"
بانکداری دیجیتالی بر بستر موبایل را نباید با سرویس های الکترونیکی که بانک های سنتی ارائه می دهند اشتباه گرفت. بانک های سنتی با استفاده از بستر فناوری اطلاعات، امکان دسترسی ساده تر به برخی از خدمات بانکی را فراهم میکردند، در حالیکه بانک های تازه وارد (نئوبانک ها) می کوشند تا تمام خدمات بانکی(احراز هویت، امکان باز کردن حساب، گرفتن وام، مدیریت مالی و .. ) را در بستر ابزارهای موبایلی به مشتریان عرضه نمایند. این بانک های دیجیتالی با استفاده از زیرساخت موبایل و با اخذ مجوزهای مربوطه، اغلب خدمات بانکی را به صورت ارزان و بر پایه مدل های درآمدی متفاوت ارائه می نمایند.در ایران تا زمانی که مدل کسب وکاری بانک ها در حالت واسطه گری مالی یا به تعبیری دیگر دریافت سپرده از گروهی از مشتریان و پرداخت تسهیلات به گروهی دیگر از آن ها باشد، پیاده سازی نئوبانک به معنای واقعی آن امکان پذیر نخواهد بود. به نظر می رسد بانک مرکزی بایدحمایت ها را به نحوی انجام دهد که سیستم بانکی به سمت نئوبانک برود و هزینه های بانکداری بی شعبه با بانکداری باشعبه تفاوت داشته باشد. لازم است اصلاح نظام کارمزدی بیشتر مورد توجه قرار گیرد. از طرفی به دلیل حضور مشتریان در شبکه های اجتماعی یک فرصت بی نظیر در اختیار شبکه بانکی است و با مشخص شدن فرآیند ارائه خدمات در شبکه های اجتماعی از سمت بانک مرکزی و پلیس فتا و ... ، امکان ارائه خدمات متنوع تر و با کیفیت تری وجود خواهد داشت. مثلا همین ارائه درگاه پرداخت برای کسب و کارهای شبکه های اجتماعی، منجر به جذب مشتری و سپرده خواهد شد چیزی که در حال حاضر توسط پرداختیاری سیزپی در حال اجرا است و بانک ها می توانند به سمت شرکت های پرداخت یار سوق پیدا کنند.